හෙට නංගිගේ වෙඩින් එක..
කේක් නම් ඉවර කරගත්ත යාන්තම්.
අෂ්ටක කියන අයට/බෑන්ඩ් එකට/හෝටලයට ඉතිරි/රෙජිස්ට්‍රාර්ට/
ජයමංගල කියන අයට/අන්දන කෙනාට/ ෆොටෝ වලට/ වාහන වලට
දෙන්න තියන සල්ලි වෙන වෙනම ලියුම්කවර වලට දාලා ලෑස්ති කලා.
සේරම වැඩ හොදින් කෙරේවි කියලා හිතනවා.
ඒත් අම්මට එන්න වෙන්නෙ නෑ කියලා හිතනකොට
දැනෙන දුක වචන වලට පෙරලන්න බෑ..
අද දවල් ඇද වගේ දිගාවෙලා ඉන්න පුලුවන් රොද පුටුවක් ගෙන්නන්න
ලෑස්ති කරලා ඇම්බියුලන්ස් එකකටත් කතා කලා.
හෙට අම්මව කො‍හොම හරි පැයකට හරි එක්ක යනවා
කියලා හිතාගෙන..
අම්මට ගිහින් කිව්වා "අම්මේ අම්මට අමාරුයිනේ යන්න. ඒත් අපි
ටික වෙලාවක හරි පෝරුවෙ චාරිත්‍ර කරනකල් හරි ඉන්න ගිහින් එමුද
හොටලයට. ඇම්බියුලන්ස් එකකට කිව්වා. දිගාවෙලා ඉන්න රෝද පුටුවකුත්
ලෑස්තියි. අම්මා මොකද කියන්නේ?"
"කමක් නෑ පුතා. මම ඉන්නම්. මට ගොඩක් අමාරු උනොත්
හැමෝම එයි මාව බලන්න. එතකොට වෙඩින් එකේ වැඩ හරියට
කෙරෙන්නෙ නෑ. අක්කට කියන්න මම වෙනුවට ඒ හැම දෙයක්ම
කරන්න කියලා. ඔයත් හැමදෙයක්ම කලබල නැතිව කරන්න"
නංගි උපන් දවසේ ඉදන් අම්මගේ හිතේ තිබුන ආසාවක් නේද
මේ දියකරලා දාන්න යන්නේ. කොච්චර නම් ආසාවෙන් හැම දුකක්ම
විද ගත්තේ නංගිගේ ජිවිතේ සතුටුම දවසේ ලගට වෙලා ඉන්න ඕන නිසා නේද?
හෙට දවසේ නංගි ඇරුනම සතුටින්ම ඉන්න ඕන අම්මා.
එත් අද ඇදට වෙලා
ඒ හැම දෙයක්ම ඉවසගෙන නංගිගේ සතුට වෙනුවෙන්ම..
නංගි කිවුවා වෙඩින් හෝල් එකෙන් පිටත් වෙලා කෙලින්ම ගෙදරට
ඇවිත් අම්මා බලන්න එන්නම්. වෙඩින් එකත් වීඩියෝ කරන නිසා පෙන්නන්න
පුලුවන් අම්මට.
හෙට වෙඩින් එකට හැමෝම එයි..
කයි බොයි.. සතුටු වෙයි.. හැමදේම හොදින් සිදුවෙයි බුදු සරණින්..
ඒත් අම්මා නැති අඩුව පියවන්නේ කොහොමද?
No comments:
Post a Comment