කොතනින් කොහොම පටන් ගන්නද ලියන්න.
මොනවා ලියන්නද තවත්..
ජිවිත කාලයම ජුනි මාසෙ 30 කියන්නෙ
මගේ ජිවිතේ අවාසනාවන්තම දවසක් වෙයි.
අම්මා අපිව/මාව දාලා ගියා කොහොම හිතාගන්නද?
අද වෙනකොට ලිපි 49ක් ලියලා තියනවා.
ඒත් 50 වෙනි ලිපිය ලියන්නෙ අම්මා නැති වෙලා
මාස එකහමාරක් ගතවුනාට පස්සෙ..
අම්මා අපිව දාල ගියා කියලා ලියන්න වුන එක
කොච්චර අවාසනාවන්තද?
මුලු ජිවිතේම හිස් වෙලා වගේ..
අම්මව ජිවත් කරන්න ගත්ත හැම උත්සහයක්ම වතුර ගියා
කියලා මතක් වෙන කොට..
මගේ අම්මා නැතිවෙන වෙලාවෙ මට ලගට වෙලා ඉන්න
බැරි උනා කියලා හිතනකොට..
තාමත් අම්මාගෙ කටහඩ කන ලගින් ඇහෙනවා වගේ..
කොළඹ ජයරත්න මල්ශාලාවෙ එක දවසින් අම්මා කලින් කියපු විදියට
අවසන් කටයුතු කලත්
අම්මා ලගදිම දවසක මාව දාලා යනවා කියලා කලින් දැනගෙන
හිටියත් මම හිතුවෙ නැ අම්මාට මෙහෙම වෙයි කියලා.
අවසාන දවස් එකහමාර සිහිනැතිව හිටිය එක හැරුනම
අම්මා ගොඩාක් විදෙව්වෙ නැ කියලයි හැමොම කියන්නෙ
අම්මා හොද තැනක උපත ලබා ඇති කියලා හිතනවා..
උපනුපන් ජාතිවත් මේවගේ අකල් මරනයක් මගේ අම්මට
වෙන්න එපා..
..මට මෙහෙම දුකක් දැනෙනවානම්
තාත්තා කොහොමද මේ දුක දරාගන්නෙ.
මතක් කරන මතක් කරන හැම තප්පරයකම
කියාගන්න බැරි පාලුවක් හිතට දැනෙනවා..
කවදා කොහොම මේ අඩුව සම්පුර්න වෙන්නද?
අම්මගේ අහිමි වීම හරියට හීනයක් වගේ..
ඔව් ඇත්තටම හිනයක් උනානම්..
කොයිතරම් දුක උනත් ඇහැ ඇරෙන කොට ඒක හීනයක්
විතරමයි. ඒත් මගේ අම්මා මම ලග නෑ කියන එක
හීනයක් නෙවෙයි හැබෑවක් කියලා දැනෙන කොට
මුලු ජිවිතේම එපා වෙනවා..
ඒත් එහෙම හිතන්න මට අයිතියක් නෑ..
මට මොනවා හරි උනොත් තාත්තා තවත් අසරන වෙනවා.
ජිවිතේ අවසන් තප්පරයත් තාත්තව සතුටින් තියන්න උත්සහ කරනවා.
අම්මා වෙනුවෙන් කරන්න පුලුවන් හොදම දේ..
ලිවුවෙ - අගෝස්තු 15
No comments:
Post a Comment