අද දැනුන දුක බෙදාගන්න කතා කරන්න ඕන මේ වෙලාවෙ කාත් එක්ක හරි.
ඒත් මගේ දුක තේරෙන කව්රුත් නෑ.. ඒක නිසාම ලියලා තියන්නම් කවද හරි මටම බලන්න.
ඊයෙ ඩොක්ට ඩිහාන් ලගට ගියා. ඒ මම ඒ ඩොක්ට ලගට ගියපු 7වෙනි පාර.
අද අම්මගේ රිපෝට් අරන් ඇපලෝ එකේ ඩොක්ටර් බලවර්‍‍‍‍‍‍‍‍‍ධන ලගට ගියා
ඊචැනලින් කරලා. පිළිකා සම්බන්‍ධව ඉන්න අනික් හොදම කෙනා
එයා නිසා. මම හිතුවෙ එයා හරි අම්මගේ අසනීපය ගැන හොදකරගන්න
විදයක් කියාවි කියලා. ඒත් මගේ අවාසනාව එයත් කිව්වෙ
"මේ කැන්සර් එක දසලක්ෂයකින් කෙනෙක්ට හැදෙන්නෙ.
මේ ඉන්න තත්වයට කරන්න පුලුවන්
එකම දේ කීමෝතෙරපි ඉන්ජක්ෂන් එක විතරයි. ඒකත් මේ වයසට ඔරොත්තු දෙන්නෙ නෑ කියලා."
"ඩොක්ටර් අම්මව රට අරන් ගිහින් හරි සනිප කරගන්න බැරිද "කියලා මම ඇහුවෙ
ඩොක්ටර් ඩිහාන් අම්මව රට අරන් ගියත් වැඩක් නැ කියලා කියපු එක දැන දැනමයි.
"පුතා අම්මට බෙහෙත් නෑ. රට අරන් යන්න වැඩක් නෑ. ඔයාගේ සල්ලි නාස්ති කරන්න
එපා. ආයෙ මාව හම්බවෙන්න එන්නත් එපා!. අම්මට ලෙඩේ කිව්වෙ
නැති උනාට කමක් නෑ.කැමති කෑමක් බීමක් දිලා සතුටින් තියන්න."
කොහොමද මේ වචන අහගෙන හිටියෙ කියලා මම දන්නෙ නැ. ඇස්දෙක පේන්නැතිව වගෙ උනා.
අම්මා නෙවියි අම්මෙ අවාසනාවන්ත..
මේ විදිහට අපිත් එක්ක ඉදලා කොහොමද දරාගන්නෙ අම්ම නැතිව මම..?
මිනිස්සු සල්ලි වලට කොච්චර කෑදරද?
මම හිතුවෙ හදිසියේ මම කෝටිපතියෙක් වෙලා ඉපදිලා හිටිය කියලා හිතමු.ඒත් වැඩන් නෑ නේද?
මට බැරි වෙනවා නේද අම්මව බේරගන්න.
මේකම නේද බුදුහාමුදුරුවො කිව්වෙ මේ ලෝකෙ කිසිම දෙයක් ස්ථිර නෑ කියලා.
ඒත් අම්ම මේ විදියට දුක් විදිනවා බලාගෙන ඉන්න පුලුවන් මොන දරුවටද?
No comments:
Post a Comment